"Intership" .. στην μητρική!

Και εκεί που κάθεσαι σου πετούν στα πόδια ένα θέμα, που ούτε πως λέγεται δεν ξέρουν, και αφού σε φορτώνουν με τα διάφορα συναισθηματικά, "τα παιδιά, οι νέοι κτλ, σε τραβούν από τη μύτη για να αποφασίσεις, μέσα σου, τι τελικά είναι ηθικό.

Μου είπαν κάποτε: "έλα να κάνεις μαθητεία για κάποιο διάστημα με ελάχιστα χρήματα και χωρίς να σε ασφαλίσω". Δεν μπόρεσα. Είχα υποχρεώσεις, σπίτι, τσιγάρα, κοινόχρηστα, και δε μ'έπαιρνε. Ο διπλανός μπορούσε, έμενε με τους γονείς, δεν κάπνιζε. Χώρισαν οι δρόμοι μας.
Εγώ έψαξα εναγωνίως να βρω μια δουλειά που να πληρώνομαι σε σχέση με την παραγωγικότητά μου μπας και πληρώσω και Δ.Ε.Η.
Ο διπλανός πήγε εκεί για να μπορέσει την παραγωγικότητά του να την μεταφράσει σε "ένσημα" για το μέλλον του στην μόνιμη δουλειά.
Βρήκα, μπήκα, χώθηκα στη δουλειά. Δεν άφησα δευτερόλεπτο χαμένο, δούλεψα πολύ και παραπάνω από ότι έπρεπε για να μπορέσω να ανέβω, μισθολογικά, λίγο παραπάνω. Παρήγαγα υπεραξία που κάποιος την έβαζε στην τσέπη του και μπορούσε σιγά σιγά να κάνει τον καμπόσο στις κοινωνικές του εκδηλώσεις, να φορά Armani, να αγοράσει jeep.
Ο διπλανός μπήκε, χώθηκε, δούλεψε. Έβαλε στο πίσω μέρος τις σκέψης του τη μαθητεία και έπεσε με τα μούτρα να αναλάβει και λίγα ακόμα και λίγα ακόμα για να αποδείξει την ικανότητά του. Παρήγαγε υπεραξία που μεταφράστηκε σε ένα καφέ παραπάνω του προϊσταμένου, κάποιες ώρες απουσίας παραπάνω στους διπλανούς μονίμους υπαλλήλους, κάποια επίπλαστη εξουσία στους "κλητήρες" του συστήματος.
Δούλεψα με ανασφάλεια και στον "αέρα". Με τα μισά ένσημα απ'ότι έπρεπε, χωρίς τα δώρα και τις αποζημιώσεις, στον πάτο του βαρελιού.. με βάφτισαν και "ελεύθερο επαγγελματία" υπάλληλο! Τι να κάνεις; ανάγκη για δουλειά και πολυπόθητο επίπεδο να πεις "μπορώ να δίνω 10 ευρώ το μήνα εκεί".
Ο διπλανός δούλεψε ανασφάλιστος και το συστηματάκι, από τον κλητήρα μέχρι.., του δημιούργησε την ψευδαίσθηση του "αύριο στη θέση μου μεγάλε!".
Τις στιγμές που η δουλειά μου ήθελε κι άλλους 'εργάτες" το σκεπτόμουν πολύ πριν πω σε κάποιο φίλο "έλα", θα αντέξει ο φίλος τις συνθήκες ή στο τέλος θα με χλευάσει κιόλας για τις συνθήκες που έχω διαλέξει για να δουλεύω;
Τις στιγμές που προκηρύσσονταν θέσεις στη δουλειά του, χανόταν για λίγο από το περιβάλλον μη τυχόν και πάρουν κάποιο φίλο και όχι αυτόν!
Υπήρξα μέσα σε ένα σύστημα παίδευσης που είχε αποτέλεσμα να λέω: Δεν είναι τίποτα αδύνατο, κράτα τις αξίες σου κάνε τις συγκρούσεις σου γιατί τη δύναμη την έχεις στα χέρια σου και όσες φορές θα λένε «ουδείς αναντικατάστατος» θα λες : «η ατομική μου αξία είναι μοναδική».
Υπήρξε σε ένα σύστημα που εκπαίδευσε τους θεωρητικούς να καλλιεργούν εικόνες, για το πρόσωπο τους, για την αποτελεσματικότητά τους, με λόγια συμπάθειας ή νούμερα και δείκτες ανεργίας, τους «κλητήρες» να αποκτούν λίγη από την θεωρητική δύναμη της εξουσίας , να μπορούν να μην παράγουν τίποτα γιατί έχουν το χαμάλη και τους ίδιους να απαξιώνουν τον εαυτό τους μεγεθύνοντας τόσο πολύ τους «τίποτα» στα μάτια τους και να κάθονται από κάτω.
Δύσκολο να μην αφήσεις κανέναν να παίξει με την προσωπικότητα σου και τις ανάγκες σου, αλλά να μπαίνεις στη μέση των κάφρων και να τους δίνεις συνεχώς τροφή από τις σάρκες σου για να μπορούν να δημιουργούν και να συντηρούν το μύθο του ευαίσθητου σωτήρα είναι υποβάθμιση προσωπικότητας!
Και δύσκολο να θες για όλα αυτά την "μοριοδότησή" σου αντί εμού
Σ’αυτό τον κόσμο δεν έχουν μόνο τα καλά τη συμμετοχή μου, έχουν και τα στραβά και η αλληλεπίδραση των ενεργειών δεν είναι ποτέ επιφανειακή και στιγμιαία.
Τι είναι σωστό, τι είναι ηθικό μην το αφήνεται σε μένα , μα ούτε και σε αυτόν!